Γάλλος ζωγράφος και χαράκτης. Απέδωσε με αριστουργηματικό τρόπο την παριζιάνικη ζωή του θεάματος. Από το 1893 κάνει σχεδόν αποκλειστικά λιθογραφίες με τα ίδια θέματα, απαράμιλλα για τη χρωματική τους εκφραστικότητα.

Γάλλος ζωγράφος. Είναι από τους πρώτους ιμπρεσιονιστές. Συνδέεται με τους Μονέ και Μανέ μετά το 1866 στην κατεύθυνση αυτή. Είναι ο κατεξοχήν τοπιογράφος. Χρωματικές διαβαθμίσεις του ζωγραφικού του έργου εκτείνονατι και στη χαρακτική.

Γάλλος ζωγράφος. Από αντίδραση προς τον Ακαδημαϊσμό, στράφηκε προς τον κύκλο των Nabi. Υπήρξε καθηγητής στην Ακαδημία Ranson. Χαμηλοί τόνοι και προσεγμένες αναμίξεις χρωμάτων διακρίνουν τα εσωτερικά του. Τα έργα του χαρακτηρίζουν μια θερμή οικειότητα και μια καλοζυγισμένη οργάνωση.

Από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του ναπολιτάνικου μπαρόκ του 17ου αιώνα, ο Λούκα Τζορντάνο, είναι καλλιτέχνης πληθωρικός με τεράστια δραστηριότητα. Κατά τη διάρκεια της μακρύτατης καριέρας του έδρασε όχι μόνο στη Νάπολη, αλλά στη Ρώμη, στη Φλωρεντία, στη Βενετία και σε πολλές άλλες ιταλικές πόλεις όπου, με τη μεστή αντίληψη της τέχνης του, επηρέασε πολλούς από τους συναδέλφους του. Το 1692 κλήθηκε στην Ισπανία, από τον Κάρολο Β΄ όπου και κατέλειπε τα δείγματα της εξαίρετης και πλουσιότατης τέχνης του στην Μαδρίτη (Escurial) και στο ιερό του καθεδρικού ναού στο Τολέδο. Μετά τον θάνατο του ισπανού μονάρχη (1702) επέστρεψε στη Νάπολη και συνέχισε να εργάζεται για μερικά ακόμη χρόνια.

Ο Τζορντάνο ήταν βαθύτατος γνώστης της μεγάλης ιταλικής και φλαμανδικής ζωγραφικής παράδοσης και ικανός να μιμηθεί αξιοθαύμαστα τους μεγαλύτερους μαιτρ του 16ου αιώνα γι’ αυτό και επονομαζόταν «Πρωτεύς της ζωγραφικής». Είχε τη συνήθεια, από τα νεανικά του χρόνια, στο οικογενειακό εργαστήρι, να κάνει αντίγραφα και έργα βασισμένα στην τεχνοτροπία των παλαιών σπουδαίων ζωγράφων.

Γάλλος ζωγράφος, υψηλής ικανότητας τοπιογράφος και προσωπογράφος.

Ισπανός ζωγράφος. Στην αρχή θαυμαστής του Van Gogh, συνδέθηκε αργότερα με τον Picasso και τον Κυβισμό. Υπέγραψε μαζί με άλλους το Σουρρεαλιστικό Μανιφέστο του Andre Breton.

Ολλανδός ζωγράφος, μαθητής του Frans Hals. Χωρίς έντονες γραμμές και στις οξυγραφίες του αλλά με λεπτές κυματιστές χαράξεις, έδωσε ηθογραφίες με την ανέφελη, ήρεμη ζωή του χωρίου.

Ξεκινά τις σπουδές του το 1892 στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λα Κορούνια και δημιουργεί τα πρώτα του έργα με την καθοδήγηση του πατέρα του που είχε έγκαιρα αντιληφθεί τα ιδιαίτερα χαρίσματά του γιού του. Το 1893 η οικογένεια μετακομίζει στη Βαρκελώνη και ο πατέρας διορίζεται καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λόνχα όπου θα φοιτήσει και ο Πικάσο. Το 1897 εισάγεται θριαμβευτικά στην Ακαδημία Σαν Φερνάντο. Το 1898 επιστρέφει στη Βαρκελώνη, συχνάζει στην ταβέρνα Ελς Κουάτρε Γκάτς (Els Quatre Gats), σημείο συνάντησης καλλιτεχνών και επαφής με την τέχνη της εποχής του. Εκεί γνωρίζει το έργο του Ρενουάρ και του Τουλούζ-Λωτρέκ. Σ’ αυτό το χώρο θα οργανωθεί το 1900 η πρώτη του έκθεση. Το 1901 εγκαθίσταται στη Μαδρίτη και εργάζεται ως καλλιτεχνικός διευθυντής του περιοδικού «Νέα Τέχνη» («Arte Joven»). Πραγματοποιεί το πρώτο ταξίδι στο Παρίσι και ξεκινά τα πρώτα μπλε πορτραίτα.

Το 1904 εγκαθίσταται οριστικά στο Παρίσι και συνεχίζεται η σειρά των έργων της μπλε περιόδου. Εγκαθίσταται στο περιβόητο ατελιέ Πλοίο-Πλυντήριο (Bateau-Lavoir). Τα έργα του εικονίζουν θέματα της μητρότητας, σαλτιμπάγκους, ανθρώπους του τσίρκου, κυριαρχεί η μελαγχολία. Το 1904 ξεκινά η ροζ περίοδος ενώ τα θέματα σε γενικές γραμμές παραμένουν ίδια. Γνωρίζεται με τον Απολλιναίρ.

Το 1906 η Γερτρούδη Στάιν τον συστήνει στον Ματίς. Το 1907 ξεκινά την επεξεργασία του περίφημου έργου του που θα μείνει γνωστό με τον τίτλο «Οι δεσποινίδες της Αβινιόν». Ο σημαντικότερος γκαλερίστας Κανβάιλερ τον επισκέπτεται στο εργαστήριο. Γνωρίζεται με τον Μπρακ.

Οι πλαστικές έρευνες του Πικάσο συγκλίνουν με αυτές του Μπρακ. Ο κυβισμός έχει γεννηθεί. Πολλοί καλλιτέχνες θα συνταχθούν στο πλευρό τους. Το 1909 δημιουργεί το πρώτο γλυπτό. Συνεχίζεται η εκθεσιακή του δράση. Στο Σαλόνι του Φθινοπώρου του 1911 οι κυβιστές εκθέτουν τα έργα τους σε ξεχωριστή αίθουσα αλλά ο Πικάσο δεν συμμετέχει.

Το 1912 φτιάχνει το πρώτο κολλάζ και το πρώτο αντικείμενο assemblage. Στο διάστημα αυτό συνεργάζεται στενά με τον Μπρακ. Ξεκινά η δεύτερη φάση του κυβισμού, ο συνθετικός κυβισμός. Για ένα διάστημα εγκαθίσταται σε χωριό κοντά στην Αβινιόν.

Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου η καλλιτεχνική κοινότητα διασκορπίζεται. Το 1916 γνωρίζεται με τον συγγραφέα Ζαν Κοκτώ (Jean Cocteau), ταξιδεύουν μαζί στην Ιταλία και γνωρίζεται με τον Ντιαγκίλεφ.

Ξεκινά η πρώτη συνεργασία με την ομάδα και θα φτιάξει σκηνικά και κοστούμια για το έργο «Παρέλαση» («Parade»). Η συνεργασία θα κρατήσει μέχρι και το 1924. Το 1918 εκθέτους από κοινού με τον Ματίς. Ο Πικάσο είναι ήδη ένας αναγνωρισμένος καλλιτέχνης και ζει με μεγάλη οικονομική άνεση. Την επόμενη χρονιά περνάει για πρώτη φορά το καλοκαίρι στην Κυανή Ακτή.

Την περίοδο αυτή τα έργα του στρέφονται προς τον νεοκλασικισμό.

Συνδέεται με τον Αντρέ Μπρετόν και συμμετέχει στην πρώτη έκθεση των υπερρεαλιστών το 1925. Αν και δεν ανήκει στην ομάδα τους αναγνωρίζει στο κίνημα την ισχυρή δυναμική του. Το 1928 αφοσιώνεται στη γλυπτική και μαθαίνει την επεξεργασία του μετάλλου από τον Χούλιο Γκονζάλεθ (Julio Gonzalez).

Στο διάστημα 1925-1937 εργάζεται ασταμάτητα φτιάχνοντας πίνακες και γλυπτά. Το 1931 εκδίδονται δύο σημαντικά βιβλία, «Οι Μεταμορφώσεις του Οβιδίου» και το «Άγνωστο Αριστούργημα» του Μπαλζάκ τα οποία ο Πικάσο εικονογραφεί με χαρακτικά. Πραγματοποιείται η πρώτη αναδρομική έκθεση το 1932 και κυκλοφορεί ο πρώτο τόμος του πλήρους καταλόγου του έργου του. Το 1933 εικονογραφεί το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του σημαντικού περιοδικού «Μινώταυρος». Εμφανίζεται έτσι για πρώτη φορά στην εικονογραφία του έργου του το σύμβολο του Μινώταυρου αλλά και το θέμα της ταυρομαχίας. Το 1936 διορίζεται από την Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ισπανίας Διευθυντής στο Μουσείο του Πράδο. Στις 26 Απριλίου βομβαρδίζεται η πόλη Γκουέρνικα. Το γεγονός γίνεται η αφορμή για να ζωγραφίσει το έργο-σταθμό. Η πληθώρα των προπαρασκευαστικών σχεδίων και ο πυρετώδης ρυθμός της δουλειάς αποτυπώνονται στο φωτογραφικό ρεπορτάζ της Ντόρα Μάαρ. Το έργο εκτίθεται στο περίπτερο της Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ισπανίας στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937.

Το 1939 πραγματοποιείται μία μεγάλη αναδρομική έκθεση στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Πικάσο αρνείται να εγκαταλείψει τη Γαλλία. Μετατρέπεται σε σύμβολο ανεξαρτησίας και ελευθερίας κυρίως αμέσως μετά τη γαλλική απελευθέρωση. Το 1944 προσχωρεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1946 εγκαθίσταται σχεδόν μόνιμα στο Γκολφ-Ζουάν στην Κυανή Ακτή και του παραχωρείται ένας μεγάλος χώρος στον πύργο της πόλης Αντίμπ που μελλοντικά θα μετατραπεί σε Μουσείο Πικάσο. Την περίοδο αυτή ασχολείται ιδιαίτερα με τη ζωγραφική διακόσμηση κεραμικών βάζων. Μέχρι το τέλος της ζωής του εργάζεται ακατάπαυστα.

Το όνομά του έχει ταυτισθεί με τη ζωγραφική. Η δημιουργική του μανία άφησε τεράστιο έργο που ανανεώθηκε πολλές φορές υφολογικά. Χωρίς τον Πικάσο η ευρωπαϊκή ζωγραφική θα είχε διαφορετική εξέλιξη.

Iταλός χαράκτης και αρχιτέκτων. Στις μεγάλου σχήματος οξυγραφίες σχεδίασε κυρίως μνημεία της Ρώμης και αρχιτεκτονικές μορφές που εκφράζουν μια έντονη, αγχώδη καιεξημμένη φαντασία μεγαλόπρεπης μορφής. Τα έργα του είναι συναρπαστικά δείγματα της αναπτυσσόμενης κλασισκιστικής νοοτροπίας. Υπάρχουν έντονες αντιθέσεις φωτεινών και σκοτεινών επιφανειών. Τα χαρακτικά του αποδίδουν συχνά την δαιδαλώδη ψυχική του διάθεση. Χάραξε από το 1748-1775 137 μνημεικές απόψεις της Ρώμης σε πλάκες μεγάλου σχήματος. Από τα σημαντικότερα χαρακτικά του είναι οι “Φανταστικές φυλακές”, 1750-1761 (“Carceri d’ invenzione”).

Γάλλος ζωγράφος εκπρόσωπος του γαλλικού Συμβολισμού. Χωρίς να συνδεθεί με τους ιμπρεσιονιστές, επεδίωκε φανταστικούς οραματισμούς. Μελέτησε τους Delacroix, Bosch, Brueghel, Goya.

Γάλλος ζωγράφος. Συνδέθηκε με τον Courbet. Από το 1870 και ύστερα ακολούθησε το ιμπρεσιονιστικό κίνημα και απέκτησε προσωπικό τόνο με ελαφρά ανοιχτά χρώματα. Το έργο του στηρίζεται στην χρωματική υφή της παράστασης που παίρνει έτσι μια μυθική υπόσταση.

Γερμανός ζωγράφος και χαράκτης. Ένας από τους πρωτοπόρους χαράκτες με σημαντικό έργο. Δείχνει ανάπτυξη της τεχνικής της χαρακτικής, δίνοντας μια εξατομικευμένη έκφραση στα πρόσωπα, ενώ παράλληλα αποτολμά και μια νέα ερμηνεία στις συνθέσεις του.

Γεννήθηκε στη Δανία το 1783. Αξιωματικός, ζωγράφος & λιθογράφος, δημιουργός της σειράς:
The Greeks. Twenty four portraits with biographical and historical descriptions in four parts of six portraits each of the principal leaders and personages who made themselves most conspicuous in the Greek Revolution from the Commencement of the Struggle.(London & Paris, 1827-29).

Το 1945 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα

Ρώσος ζωγράφος. Στα τριάντα του χρόνια πηγαίνει στο Μόναχο όπου και αφοσιώνεται στη ζωγραφική, παίρνοντας ιμπρεσιονιστική κατεύθυνση και πλησιάζοντας τους Fauves για να καταλήξει στην αφαίρεση με έγχρωμες επιφάνειες. Είναι από τους κυριότερους θεωρητικούς της αφηρημένης τέχνης.