Γυμνή νέα, [π. 1920]

Ο Γρηγόρης Ζευγώλης σπούδασε στο Σχολείον των Τεχνών κοντά στον νεοκλασικιστή γλύπτη Γεώργιο Βρούτο την περίοδο 1903-1908, ήταν όμως από τους πρώτους έλληνες γλύπτες που συνέχισαν τις σπουδές τους στο Παρίσι, και όχι στη Ρώμη ή το Μόναχο, κατεξοχήν κέντρα του νεοκλασικισμού τον 19ο αιώνα. Όντας στο Παρίσι σε μια περίοδο που, παρά τις πρώτες εκδηλώσεις αμφισβήτησης, κυριαρχούσε ακόμη ο Ροντέν, ο Ζευγώλης παρέμεινε ακαδημαϊκός, αξιοποίησε όμως, μεταξύ άλλων, και στοιχεία της γλυπτικής του γάλλου γλύπτη, τόσο σε σχέση με τη δραματοποίηση του περιεχομένου, κυρίως στα μνημεία που φιλοτέχνησε, όσο και στο επίπεδο της ρευστής, ιμπρεσιονιστικής απόδοσης.

Η “Γυμνή νέα” είναι ένα έργο χαρακτηριστικό προς την κατεύθυνση αυτή, καθώς το πλάσιμο, η αρμονία του συνόλου, η στάση του σώματος και η κλίση του κεφαλιού, φανερώνουν μια νέα προσέγγιση στην απόδοση του γυμνού, ανεξάρτητη από τα πρότυπα του νεοκλασικισμού.