Λίζα Κόττου, 1947

Ο Γιώργος Μπουζιάνης σπούδασε στο Μόναχο και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκεί, όπου το έργο του αναγνωρίστηκε. Ανήκει στη μεταπολεμική γενιά του Εξπρεσιονισμού, αλλά το έργο του συνδέεται περισσότερο με ανεξάρτητους Εξπρεσιονιστές όπως ο Αυστριακός Κοκόσκα, ή ο Γάλλος Σουτίν. Μολονότι ζωγράφισε και άλλα θέματα όπως νεκρές φύσεις και τοπία, στα έργα του δεσπόζει η ανθρώπινη μορφή. Με έντονες εκφραστικές παραμορφώσεις και με μια γραφή που μοιάζει με παλίμψηστο, ο ζωγράφος καταφέρνει να εκφράσει την υπαρξιακή αγωνία, την ανθρώπινη μοίρα την τελεσίδικη φθορά και τον θάνατο. Οι μορφές του σχεδιάζονται με πλατειές πινελιές που χωνεύουν μέσα σ’ ένα κυκεώνα από χρώματα. Η όσμωση φόρμας και χώρου είναι τόσο έντονη που η μορφή μοιάζει να γεννιέται από μια επώδυνη χρωματική γέενα, από μια αναταραχή που προδίδει έντονο ψυχισμό και συγκινησιακή φόρτιση. Ο Μπουζιάνης χρησιμοποιεί πολύ σπάνιες και εντελώς δικές του χρωματικές αρμονίες. Το ύφος του προαγγέλλει ζωγράφους της αμερικανικής σχολής του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού όπως ο Ντε Κούνιγκ.