Ύδρα, 1929 - 1931

Ξαναβρίσκουμε εδώ το γνώριμο ύφος του Μιχάλη Οικονόμου. Η κατακόρυφη σύνθεση στηρίζεται σε μια διαγώνιο. Ένα δίπατο σπίτι ακουμπά σε έναν πελώριο βράχο, δίπλα στη θάλασσα. Μια κόκκινη βάρκα είναι δεμένη στο ακρογιάλι. Μια γυναικεία φιγούρα, ενσωματωμένη και πάλι μες το τοπίο, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια ενός ανηφορικού δρόμου. Δεν υπάρχουν σκιές. Το χρωματικό σχήμα είναι αυτό που χρησιμοποιεί πάντα ο Μιχάλης Οικονόμου: λευκό, ώχρα, γαλάζιο, κόκκινο και λίγο μαύρο. Όλα ταλαντεύονται αιχμάλωτα μέσα σε σχήματα ρευστά, σε περιγράμματα σβησμένα, μουλιασμένα από την ατμόσφαιρα. Όλα κρατιούνται στην επιφάνεια, φωνάζοντας προς εμάς: είμαι μια ζωγραφιά, όχι μια «φωτογραφική» εικόνα του κόσμου.

Ο Μιχάλης Οικονόμου, όπως και οι άλλοι Έλληνες ζωγράφοι, επηρεάστηκαν από τους Γάλλους ζωγράφους που είχαν ιδρύσει την Ομάδα των Ναμπί. Ναμπί στα εβραϊκά σημαίνει μικρός προφήτης. Στην ομάδα αυτή ανήκουν οι ζωγράφοι Πιερ Μποννάρ (1867 – 1947), Εντουάρ Βυγιάρ (1868 – 1940), Μωρίς Ντενί (1870 – 1943) κ.ά. Ζωγραφίζουν τοπία, εσωτερικά, νεκρές φύσεις, σκηνές της καθημερινής ζωής, με ενσωματωμένες μορφές, σαν να αποτελούν μέρος του χώρου, όπως ακριβώς κάνει και ο Μιχάλης Οικονόμου. Συχνά φορτίζουν τις εικόνες τους με συμβολικό περιεχόμενο. Κάπως έτσι πρέπει να εννοήσουμε και τις ζωγραφιές του Οικονόμου, σαν ένα ταξίδι στο χώρο των ονείρων.”