Ζευγάρι, 1976

Μαθήτρια του Αντουάν Μπουρντέλ, η Μπέλλα Ραφτοπούλου διαμόρφωσε ένα ύφος που συνδυάζει στοιχεία από τα διδάγματα του δασκάλου της και της γαλλικής ανθρωποκεντρικής γλυπτικής, αλλά και ποικίλες επιρροές από τις παραδοσιακές και τις σύγχρονες τάσεις. Η ανθρώπινη μορφή κατά κύριο λόγο, ζώα και πουλιά υπήρξαν τα προσφιλή της θέματα στα έργα μεγάλων διαστάσεων, τα οποία λάξευε απευθείας στην πέτρα. Ξεκίνησε από τη ρεαλιστική απόδοση, σταδιακά όμως το ύφος της έγινε πιο αφαιρετικό, οι μορφές πιο σχηματοποιημένες και οι συνθέσεις τεκτονικές και πιο επίπεδες. Το κενό επιπλέον, ως μέρος ορισμένων έργων, συμβάλλει στη δημιουργία της συνολικής εντύπωσης.

Το «Ζευγάρι», ένα από τα τελευταία της έργα, είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή. Εμπνευσμένο από το «Φιλί» του Κονσταντίν Μπρανκούζι, συντίθεται από τρία αδρά επεξεργασμένα κομμάτια πέτρας, που διακόπτονται μόνο από τα κενά που σχηματίζονται ανάμεσα στα πόδια, το σώμα και τα πρόσωπα. Αποδοσμένες με ισχυρή σχηματοποίηση, οι δύο μορφές δημιουργούν την εντύπωση της απόλυτης ένωσης και ταύτισης, ενώ η διαφοροποίηση του γυναικείου από το ανδρικό σώμα δηλώνεται εντελώς σχηματικά, καθώς το μεσαίο κομμάτι καμπυλώνεται στη μία πλευρά για να υποδηλώσει την καμπύλη του γυναικείου σώματος.