Νικολαΐδης Γιώργος

Σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1942-1945) και γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (1945-1950) κοντά στον Μιχάλη Τόμπρο. Παρακολούθησε επίσης ελεύθερα μαθήματα στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη. Διετέλεσε καθηγητής (1979-1991) και πρύτανης (1984-1989) της Σχολής Καλών Τεχνών και υπήρξε μέλος, μεταξύ άλλων, του Διοικητικού Συμβουλίου και της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Εθνικής Πινακοθήκης, της “Ομάδας Α΄”, της “Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη”, καθώς και της Societe Europeenne de Culture.

Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολυάριθμες ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται Πανελλήνιες, η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1965 και το 1978, το Σαλόν της Νέας Γλυπτικής στο Παρίσι το 1968 και 1969, τα Ευρωπάλια στο Βέλγιο το 1982 και οι “Μεταμορφώσεις του Μοντέρνου” στην Εθνική Πινακοθήκη το 1992.

Στις πρωϊμότερες δημιουργίες του Γιώργου Νικολαΐδη το βασικό θέμα είναι η ανθρώπινη μορφή, που αποδίδεται με απλουστευτική, αφαιρετική διάθεση και οδηγό την τέχνη της γεωμετρικής ή της αρχαϊκής περιόδου. Τη δεκαετία του ΄60 στρέφεται κυρίως στη χρήση του σίδερου και αποδίδει τις συνθέσεις του με λιτότητα, που θα οδηγήσει, τη δεκαετία του ΄70, στην αποκρυστάλλωση της προσωπικής του γλώσσας και στη δημιουργία αφηρημένων συνθέσεων από ανοξείδωτο χάλυβα, που συνδυάζουν κυλινδρικά σχήματα με αιχμηρές απολήξεις και ενσωματώνουν ισότιμα το κενό, υποδηλώνοντας ταυτόχρονα μια διαρκή κίνηση. Από τη δεκαετία του΄80 το ενδιαφέρον του στράφηκε στα περιβάλλοντα, δημιουργώντας, με βασικό πρωταγωνιστή την ανθρώπινη μορφή, περιβάλλοντα με ιερατική-τελετουργική ατμόσφαιρα.