Παπαγιάννης Θόδωρος

Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών (1960-1965) γλυπτική στο εργαστήριο του Γιάννη Παππά και γυψοτεχνία – χαλκοχυτική κοντά στον Νίκο Κερλή. Την περίοδο 1966-1968, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., μελέτησε την αρχαία ελληνική και την τέχνη της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου, ενώ αργότερα έκανε ενημερωτικά ταξίδια στην Κύπρο, την Αίγυπτο, τη Μικρά Ασία, την Κωνσταντινούπολη, καθώς και σε χώρες της Ευρώπης.

Το 1970 διορίστηκε βοηθός στο εργαστήριο γλυπτικής του Γιάννη Παππά. Το 1972, επικεφαλής μιας ομάδας σπουδαστών της Σχολής, περιόδευσαν στα Ζαγοροχώρια και αποτύπωσαν πέτρινα και ξύλινα ανάγλυφα και αρχιτεκτονικά στοιχεία της λαϊκής και παραδοσιακής τέχνης. Την περίοδο 1981-1982 πήγε με εκπαιδευτική άδεια στο Παρίσι, όπου μελέτησε τις νέες τεχνικές εφαρμογές στο μέταλλο και άλλα υλικά της σύγχρονης γλυπτικής στην Ecole des Arts Appliques et des Metiers d’Art. Από το 1987 διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών, αρχικά ως αναπληρωτής και από το 1991 ως τακτικός καθηγητής στο Α΄ Εργαστήριο Γλυπτικής.

Το 1974 ίδρυσε, μαζί με άλλους συναδέλφους του, το Κέντρο Εικαστικών Τεχνών, όπου το 1975 παρουσίασε την πρώτη ατομική του έκθεση. Ακολούθησε σειρά ατομικών παρουσιάσεων και συμμετοχές σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η ανθρώπινη φιγούρα, μεμονωμένη ή ζευγάρι, αποτελεί το επίκεντρο του έργου του σε όλες τις φάσεις της δημιουργίας του. Αξιοποιώντας πλήρως την καλλιτεχνική του παιδεία, αλλά και το έμφυτο ταλέντο του, απομακρύνθηκε γρήγορα από την αυστηρά νατουραλιστική απεικόνιση, στρεφόμενος σε πιο αφαιρετικές φόρμες. Στα έργα της περιόδου αυτής οι επιρροές της σύγχρονης γλυπτικής συνδυάζονται με στοιχεία της παραδοσιακής τέχνης και οι συνθέσεις δουλεύονται σε μάρμαρο, πωρόλιθο και ορείχαλκο, που επεξεργάζεται με ιδιαίτερη επιδεξιότητα. Η στροφή του αργότερα στην απόδοση μεγαλόπρεπων, ιερατικών όρθιων μορφών, που αποτελούν μια χαρακτηριστική και πολύ εντυπωσιακή ενότητα στο έργο του, οδήγησε στη χρήση διαφορετικών υλικών. Σίδερο, ξύλο, πολυεστέρας, και διάφορα μέταλλα, κατεργασμένα ή απλώς επιδέξια συνδυασμένα, σε κάποιες περιπτώσεις χρωματισμένα, χρησιμοποιούνται για την απόδοση επιβλητικών τοτεμικών μορφών που παραπέμπουν σε θεότητες αρχαίων πολιτισμών. Παράλληλα με τη μνημειακή γλυπτική, έχει ασχοληθεί με έργα μικρού μεγέθους σε τερακότα, με θέματα από την καθημερινή ζωή. Στην καλλιτεχνική του δημιουργία περιλαμβάνονται επίσης μετάλλια και νομίσματα, παραγγελίες για ανδριάντες και μνημεία σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, πλήθος προτομών, καθώς και διακοσμητικές συνθέσεις για ξενοδοχεία, εταιρείες και ιδιωτικές κατοικίες.