Σαββίδης Συμεών

Έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης και το 1878 ήρθε στην Αθήνα, όπου, για δύο χρόνια, παρακολούθησε μαθήματα στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου. Το 1880, με οικονομική υποστήριξη του ομογενούς Στέφανου Ζαφειρόπουλου, πήγε στο Μόναχο και γράφτηκε στην Ακαδημία. Για επτά χρόνια παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής με καθηγητές τους Julius Benczur, Ludwig von Lofftz, Wilhelm von Diez και Νικόλαο Γύζη, με τον οποίο μάλιστα τον συνέδεσε στενή φιλία.

Στη βαυαρική πρωτεύουσα παρέμεινε ως το 1925, πραγματοποιώντας παράλληλα ταξίδια στην Κωνσταντινούπολη, το Τοκάτ, τη Σαμψούντα και την Αθήνα. Στο διάστημα αυτό διατηρούσε δικό του εργαστήριο, έγινε μέλος του Kunstverein Luitpoldgruppe και ανέπτυξε πλούσια καλλιτεχνική δραστηριότητα, συμμετέχοντας σε εκθέσεις του Glaspalast, καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις στο Μόναχο (1901), το Βερολίνο, τη Λειψία, το Αμβούργο, τη Βιέννη, το Παρίσι (1900) και το Λονδίνο (1895), όπου τιμήθηκε με αργυρό μετάλλιο. Έλαβε επίσης μέρος στην Καλλιτεχνική Έκθεση των Αθηνών το 1899 και σε εκθέσεις του “Παρνασσού” και του Ζαππείου, ενώ το 1931, τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του, το Λύκειο των Ελληνίδων οργάνωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου του.
Φύση ανήσυχη και με ποικίλα ενδιαφέροντα, ασχολήθηκε με τη μελέτη αρχαίων μνημείων, με προβλήματα φιλοσοφικού και ηθικού περιεχομένου, καθώς και με τη γεωλογία, τη φυσιολογία, την ιατρική και τη μετεωρολογία, αναπτύσσοντας μάλιστα μια θεωρία για την πρόγνωση του καιρού σύμφωνα με τα χρώματα της ανατολής και της δύσης. Τις σκέψεις του αυτές τις παραθέτει σε ένα ανέκδοτο χειρόγραφο γραμμένο στα γερμανικά με τίτλο “Έργα και Πάρεργα”. Αυτό όμως που τον απασχόλησε περισσότερο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ήταν η μελέτη του χρώματος και η διατύπωση μιας θεωρίας σχετικά με τα θερμά, τα ψυχρά και τα συμπληρωματικά χρώματα, η οποία έγινε προφορικά γνωστή και εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους συγχρόνους του.

Οι σκηνές της καθημερινής ζωής και τα τοπία, που κυριαρχούν στην καλλιτεχνική του δημιουργία, είναι τα θέματα που τον βοηθούν να εφαρμόσει τις θεωρίες του σχετικά με το χρώμα και το φως. Ενδιαφέρθηκε επίσης για τη νεκρή φύση και την προσωπογραφία, ενώ οι σκηνές από την Ανατολή, τις οποίες εμπνεύστηκε στη διάρκεια των ταξιδιών του στην Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία, ακολουθούν το ύφος των οριενταλιστών.