Σώχος Λάζαρος

Φοίτησε αρχικά στη σχολή σχεδίου του γάλλου Guillement στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια της οικογένειας Ζαρίφη, σπούδασε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας, γλυπτική κοντά στον Λεωνίδα Δρόση και ζωγραφική κοντά στον Νικηφόρο Λύτρα. Το 1881, με την οικονομική υποστήριξη της Θηρεσίας Ζαρίφη, πήγε στο Παρίσι, όπου γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών και εργάστηκε κοντά στον γλύπτη Αντονέν Μερσιέ. Το 1897 πολέμησε με σώμα εθελοντών στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο. Το 1901 επέστρεψε στην Ελλάδα για να στήσει στο Ναύπλιο τον ανδριάντα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, το πρόπλασμα του οποίου είχε δουλέψει στο εργαστήριο του Μερσιέ το διάστημα 1891-1895. Το έργο εκτέθηκε στην Παγκόσμια έκθεση του Παρισιού το 1900 και βραβεύτηκε με το Χρυσό Μετάλλιο, ενώ τιμήθηκε με βραβείο και από την Ακαδημία της Ρώμης. Το 1904 ένα δεύτερο αντίτυπο στήθηκε στην Αθήνα. Το 1908 διορίστηκε καθηγητής στην έδρα γλυπτικής του Σχολείου των Τεχνών. Συνεργάστηκε με την Αρχαιολογική Υπηρεσία και συμμετείχε στην αναστήλωση του Λέοντα της Χαιρώνειας και στην αποκατάσταση των γλυπτών της Ολυμπίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας και μέλος διαφόρων καλλιτεχνικών επιτροπών. Παρουσίασε το έργο του στα Ολύμπια του 1888, στην Παγκόσμια έκθεση του Παρισιού το 1900, στις εκθέσεις της Ελληνικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας το διάστημα 1907-1910 και στη Διεθνή Έκθεση της Ρώμης το 1911.

Ο Λάζαρος Σώχος έζησε σε μια εποχή μεταβατική για τη νεοελληνική γλυπτική, κατά την οποία τα κλασικιστικά ιδεώδη επιβίωναν, συνδυάζονταν όμως με τη στροφή στο ρεαλισμό και με τις πλαστικές αντιλήψεις που εκπορεύονταν κυρίως από τη γαλλική πρωτεύουσα και το έργο του Ροντέν. Το ύφος του διαμορφώθηκε από τις επιρροές που δέχτηκε τόσο κατά τη διάρκεια της μαθητείας του κοντά στον Δρόση όσο και κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου σχετίστηκε κυρίως με τους γλύπτες που αντιπροσώπευαν την επίσημη ακαδημαϊκή γλυπτική, χωρίς έτσι να κατορθώσει να υπερβεί τις κλασικιστικές του καταβολές. Θεωρώντας ότι η γλυπτική είναι μια τέχνη που διδάσκει και παιδαγωγεί και ότι η Νέα Ελλάδα μπορεί να αναγεννηθεί μέσω της Αρχαίας, κινήθηκε στα πλαίσια του κλασικισμού και του ιδεαλισμού. Στα έργα του, κυρίως προτομές, μνημεία, ανάγλυφα και μετάλλια, κυριαρχεί η ηρωοποιημένη μορφή, που αποτυπώνει τι προσωπικές ιδεαλιστικές του αντιλήψεις, οι οποίες καθόρισαν τόσο την καλλιτεχνική του δημιουργία όσο και τη ζωή του.