Αίγαγρος, [1955]

Ανάμεσα στους Έλληνες και τις Ελληνίδες γλύπτριες η Φρόσω Ευθυμιάδη είναι η μοναδική που ασχολήθηκε εκτεταμένα με τη ζωοπλαστική. Στην επιλογή των συγκεκριμένων θεμάτων την οδήγησε η πεποίθησή της ότι η γλυπτική πρέπει να είναι μια «τέχνη που να συνοδεύει τον άνθρωπο στην καθημερινή του ζωή». Έτσι, τα μικρά έργα προορίζονταν για την εσωτερική διακόσμηση του σπιτιού, ενώ τα μεγάλα για ιδιωτικούς κήπους ή δημόσιους χώρους. «Πραγματικά λατρεύω τα θέματα για το στόλισμα του κήπου και νομίζω ότι τα ζώα είναι τα καταλληλότερα γι’ αυτό (…)» ανέφερε σε συνέντευξή της στο ραδιόφωνο το 1954.
Η αντίληψη αυτή αποτυπώνεται ιδιαίτερα στα έργα που έπλασε έως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 με τερακότα, ακολουθώντας πιστά τη ρεαλιστική απόδοση. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 στράφηκε στη χρήση του μετάλλου, σφυρηλατώντας μόνη της φύλλα ή βέργες ορείχαλκου ή σίδερου. Είχε ήδη προηγηθεί μια θεαματική αλλαγή και στο ύφος της, προς μια πολύ αφαιρετική κατεύθυνση.

Το 1955 δημιούργησε τον «Αίγαγρο», το τελευταίο έργο της από τη σειρά των ζώων, με έντονα σχηματοποιημένη, αφαιρετική και αρκετά διακοσμητική διάθεση, το οποίο είχε πλάσει αρχικά σε τερακότα. Το αγριοκάτσικο, που, στην Ελλάδα, ζει κυρίως στα βουνά της Κρήτης, μοιάζει σαν να στέκεται ψηλά, πάνω σε έναν βράχο, όπως κάνει στην πραγματικότητα, καθώς μπορεί να σκαρφαλώνει και να στέκεται σε απόκρημνες πλαγιές με μεγάλη ευκολία.