Ερινύα ή Θύελλα, 1903

Η κλασικιστική παιδεία του Γεωργίου Βρούτου, αλλά και ο θαυμασμός που έτρεφε για το έργο των κλασικιστών, και ιδιαίτερα του Αντόνιο Κανόβα, είναι εμφανής σε όλη τη διάρκεια της δημιουργίας του. Η “Ερινύα” είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο οποίο, αν και ως μακρινό πρότυπο αναγνωρίζεται η αρχαιοελληνική “Νίκη του Παιωνίου”, πιο άμεσο και σαφές πρότυπο υπήρξε η “Ήβη” (1796-1817) του Αντόνιο Κανόβα.

Ο Βρούτος έκανε το έργο σε δύο αντίτυπα, παριστάνοντας τη γυναίκα με οργισμένη έκφραση και ανοιχτά φτερά, σε μια ορμητική κίνηση που δημιουργεί την εντύπωση ότι πετά σχεδόν πάνω από τα κύματα, ενώ το αρχαιοπρεπές ένδυμα ανεμίζει αφήνοντας το σώμα σχεδόν εντελώς γυμνό. Στα μαλλιά της μπλέκονται φίδια, στοιχείο που τη συνδέει με τις αρχαίες θεότητες Ερινύες, ταυτόσημες με τις τύψεις, που με τη μυστική φωνή τους κατατρώνε την ψυχή και το νου προκαλώντας εσωτερική θύελλα. Η διαφορά είναι ότι στο ένα αντίτυπο η γυναίκα κρατά στο ανασηκωμένο της χέρι τρίαινα και στο άλλο κεραυνό, ενώ κάτω από τα πόδια της ένα καράβι βουλιάζει στα κύματα. Έτσι, η μορφή ταυτίζεται με τη Θύελλα. Στο αντίτυπο που ανήκει στην Εθνική Πινακοθήκη αντίθετα, η μορφή είναι πιθανότερο να ταυτίζεται με την Ερινύα, αφού η τρίαινα, ο κεραυνός και το καράβι δεν υπάρχουν.