Η κόκκινη τέντα, π. 1927 - 1928

Πιο πολύ με όραμα που αναδύεται μέσα από μιαν ανάμνηση μοιάζει αυτή η γνώριμη, ψαράδικη καλύβα ακουμπισμένη σε ένα ήσυχο ακρογιάλι. Μια πορτοκαλοκόκκινη τέντα ρίχνει τη γαλάζια σκιά της πάνω στην ασβεστωμένη πρόσοψη. Μια γυναικεία μορφή ενσωματώνεται μέσα στη σκιά, έτσι που μόλις διακρίνεται. Μια ανοικτή πόρτα επιτρέπει στο ζωγράφο να προσθέσει στη σύνθεσή του μαύρο χρώμα, το οποίο δίνει ένταση και ζωντάνια στα άλλα χρώματα: στο λευκό του τοίχου, στην ώχρα της άμμου, στο κόκκινο της τέντας, στο βαθυγάλαζο του καλοκαιρινού ουρανού και της σκιάς. Ο γνώριμος διάλογος ψυχρών και θερμών χρωμάτων, που είναι και συμπληρωματικά μαζί, πρωταγωνιστεί και εδώ. Και τώρα προσέξτε τα σχήματα: πόσο είναι ρευστά, κυματιστά. Πουθενά δεν υπάρχει μια στέρεη, μια ευθεία γραμμή, ένα άκαμπτο σχήμα. Όλα μοιάζουν να ταλαντεύονται, να αναπνέουν. Είναι σαν να βλέπουμε ένα τοπίο σε αντικατοπτρισμό, με τα μάτια της ψυχής και της νοσταλγίας.