Κεκλιμένο, 1990

Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης ασχολήθηκε αρχικά μόνο με την παραστατική ζωγραφική, προχώρησε σε πιο αφαιρετικές συνθέσεις, για να φτάσει, το 1959, στην απόλυτη αφαίρεση. Επιδιώκοντας να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που προσφέρει το φως για την προβολή των συνθέσεών του, περιόρισε τη χρήση του χρώματος, ενώ παράλληλα άρχισε να δημιουργεί ανάγλυφες ή περίοπτες κατασκευές από απλά γεωμετρικά σχήματα, αρχικά λευκές και στη συνέχεια με ένα ή περισσότερα χρώματα. Στις κατασκευές αυτές χρησιμοποιεί το τελάρο και το μουσαμά, αλλά αντιστρέφει τη χρήση τους, καθώς το τελάρο λειτουργεί ως εσωτερικό πλαίσιο, πάνω από το οποίο προσαρμόζεται το ύφασμα. Οι γεωμετρικές συνθέσεις που προκύπτουν, επαναλαμβάνοντας ένα σχήμα στο ίδιο ή σε σταδιακά αυξανόμενο μέγεθος, αποτελούν μινιμαλιστικές αποδόσεις μορφών της φύσης, οικείων ανθρώπινων κατασκευών ή αρχαίων αρχιτεκτονικών στοιχείων. Ταυτόχρονα, με την τοποθέτηση του τελάρου εσωτερικά και τον τρόπο με τον οποίο τεντώνεται το ύφασμα, ακόμη και με την απόσταση του ενός κομματιού από το άλλο, όπως στο «Κεκλιμένο», εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του φωτός, που δημιουργεί πλήθος φωτοσκιάσεων, προβάλλοντας τους όγκους στο έπακρο και τονίζοντας την ανάγλυφη υφή των επιφανειών.