Κουκουβάγια, 2001

Η Ναταλία Μελά, ως το τέλος σχεδόν της δεκαετίας του ’50, ασχολήθηκε κυρίως με παραγγελίες και προτομές, ακολουθώντας τα διδάγματα της Σχολής Καλών Τεχνών. Από το 1960 εγκατέλειψε τη χρήση του μαρμάρου και της πέτρας και στράφηκε στο μέταλλο, υιοθετώντας ταυτόχρονα ένα ύφος πιο ελεύθερο και αφαιρετικό. Ζώα και πουλιά, αλλά και μυθολογικές μορφές σε δυναμικές στάσεις, με σχηματοποιημένη απόδοση, αδρή επεξεργασία της επιφάνειας και αργότερα συναρμοσμένα από κομμάτια μετάλλου που σχηματίζουν γραμμικές κατασκευές στο χώρο, μετατρέπονται σε σύμβολα μιας φυσικής δαιμονικής δύναμης. Στα πιο πρόσφατα έργα της το ενδιαφέρον της παραμένει επικεντρωμένο σε μορφές του ζωικού βασιλείου, τα υλικά της όμως εμπλουτίζονται. Η «Κουκουβάγια» είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της εργασίας της των τελευταίων ετών και της στροφής της σε φόρμες συμπαγείς με τη χρήση νέων υλικών. Στατική, με βλέμμα έντονο, μάτια τονισμένα, που σχηματίζονται από δύο ένθετους βώλους, και περιγράμματα γωνιώδη, υλοποιεί με μια σύγχρονη ματιά το αρχαίο σύμβολο της σοφίας.