Νίκη ΙΙ, 1969

Η Φρόσω Ευθυμιάδη σπούδασε κεραμοπλαστική στη Βιέννη και για ένα μεγάλο διάστημα δημιουργούσε αποκλειστικά ρεαλιστικά έργα σε τερακότα. Από το 1955 στράφηκε στη χρήση του μετάλλου και τα έργα της έγιναν πολύ αφαιρετικά, η φυσική φόρμα όμως παρέμεινε πάντα αναγνωρίσιμη.

Η γυναικεία μορφή ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία πλήθους μικρών ή μεγάλων συνθέσεων. Άλλοτε στατικές και άλλοτε σε κίνηση, αποτυπώνουν την προσωπική ματιά της γλύπτριας για την αρμονική απόδοση της γυναικείας χάρης.

Προς το τέλος της δεκαετίας του ’50 άρχισε να χρησιμοποιεί σφυρηλατημένες και συγκολλημένες βέργες μετάλλου, που αφήνουν μεταξύ τους κενά και επιτρέπουν στο χώρο να εισχωρήσει στο έργο και να γίνει δυναμικό στοιχείο της σύνθεσης. Μία «Νίκη» του 1960 σε σφυρήλατο ορείχαλκο μεταπλάθει σε μια γραμμική σχεδόν, αέρινη και δυναμική μορφή την αρχαία εικόνα της «Νίκης της Σαμοθράκης», καθώς ξεχύνεται ελεύθερα και ορμητικά και επιβάλλεται στο χώρο με αρωγό το κενό, που μετατρέπεται αυθόρμητα σε φυσικό φόντο. Το 1969 η απόδοση της κίνησης γίνεται ακόμη πιο ελεύθερη, καθώς οι ορειχάλκινες βέργες λειαίνονται, πλαταίνουν και μετατρέπονται σε κορδέλες που λυγίζουν και τυλίγουν το κενό που υποδηλώνει το σώμα στη «Νίκη ΙΙ», η οποία μοιάζει πια όχι μόνο να ορμά, αλλά και να στροβιλίζεται σε ένα θριαμβικό χορό.