Σαντορίνη, 1924 - 1928

Ο ζωγράφος έστησε το καβαλέτο του ψηλά, για να ζωγραφίσει το όμορφο λευκό κυκλαδίτικο εκκλησάκι, που περιβάλλεται από τα ταπεινά νησιώτικα σπίτια. Στο πρώτο επίπεδο, όπως το συνήθιζε ο Μαλέας, τοποθέτησε τα πλατιά δώματα των σπιτιών, για να σπρώξει το βλέμμα του θεατή να εξερευνήσει το βάθος. Ένας αυλότοιχος, που φιδοσέρνεται, μας «ξεναγεί», οδηγώντας το βλέμμα μας ως τη βαθιά γαλάζια θάλασσα και ως το νησάκι της Καμένης με το σβησμένο ηφαίστειο. Ο ορίζοντας ανεβαίνει πολύ ψηλά, αφήνοντας μονάχα μια λωρίδα ουρανού σε χρώμα τυρκουάζ, όπου κυκλοφορούν λευκά σχηματοποιημένα σύννεφα με χρυσές παρυφές. Οι κυρίαρχοι τόνοι, εκτός από το μπλε και το λευκό, είναι το καστανό, το φαιό, το γκρίζο. Οι σκιές είναι μαβιές και γαλάζιες, σύμφωνα με το δίδαγμα του Ιμπρεσιονισμού*, που επιβεβαίωσε η έγχρωμη φωτογραφία αργότερα. Αντίθετα με τον πίνακα του “Θέρμου”, όπου κυριαρχούν οι οριζόντιες, εδώ έχουμε μια μεγάλη διαγώνιο, και πολλούς καμπυλόγραμμους ρυθμούς.