Ντάβου Μπία

Την περίοδο 1952-1958 σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήριο του Κώστα Ηλιάδη, όπου στη συνέχεια δίδαξε ως βοηθός του, και διεύρυνε την καλλιτεχνική της ενημέρωση με ταξίδια σε χώρες της Ευρώπης και την Αμερική.

Το 1960 οργάνωσε την πρώτη ατομική της έκθεση στη γκαλερί Νέες Μορφές, έχοντας ήδη αρχίσει να εκθέτει από το 1957. Ακολούθησαν ατομικές, Πανελλήνιες και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων οι Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1967 και του Σάο Πάολο το 1989, καθώς και συμμετοχές σε εκθέσεις της ομάδας “Διαδικασίες-Συστήματα”, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος.

Κινούμενη στα πρώτα της έργα στο πλαίσιο του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, προχώρησε στη συνέχεια σε τρισδιάστατες συνθέσεις από πλεξιγκλάς και εισήγαγε την έννοια του ρυθμού, τη λογική των μαθηματικών και τη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή, με τη βοήθεια του οποίου έδινε μορφή σε αφηρημένες έννοιες. Χρησιμοποιώντας επίσης υλικά και τεχνολογικά μέσα και, με βάση το σύστημα Fibonacci, δημιούργησε σειραϊκές συνθέσεις, ενώ στην τελευταία φάση της δουλειάς της επανήλθε στη χειρονομιακή, εξπρεσιονιστική έκφραση, οργανώνοντας συγχρόνως εγκαταστάσεις στο χώρο.