Ράλλης Θεόδωρος

Από μεγάλη οικογένεια της Χίου, εργάστηκε για σύντομο διάστημα στον εμπορικό οίκο Ράλλη-Μαυρογιάννη στο Λονδίνο, εγκατέλειψε όμως την επιχειρηματική καριέρα και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι. Εκεί σπούδασε ζωγραφική κοντά στον ακαδημαϊκό δάσκαλο και οριενταλιστή καλλιτέχνη Jean-Leon Gerome, έως το 1880 περίπου. Το 1873 έλαβε μέρος στο Σαλόν των Απορριφθέντων. Από το 1875 και έως το τέλος της ζωής του συμμετείχε ανελλιπώς στα επίσημα γαλλικά Σαλόν, στις Παγκόσμιες Εκθέσεις στο Παρίσι (1878, 1889 – αργυρό μετάλλιο, 1900 – εκτός συναγωνισμού, μέλος της κριτικής επιτροπής του ελληνικού τμήματος) αλλά και σε πολλές άλλες εκθέσεις εντός και εκτός Γαλλίας. Στην Ελλάδα τιμήθηκε με αργυρό μετάλλιο στα Ολύμπια του 1888 και στη Διεθνή Έκθεση των Αθηνών το 1903. Το 1885, χρονιά που έλαβε εύφημο μνεία στο Σαλόν και το Σταυρό του Σωτήρος στην Ελλάδα, απέκτησε τη γαλλική υπηκοότητα. Επισκέφτηκε επανειλημμένως την Ελλάδα καθώς και πολλές χώρες της Ανατολής, αντλώντας θέματα για τους πίνακές του. Διατηρούσε εργαστήριο και στο Κάιρο, όπου περνούσε τους χειμερινούς μήνες από το τέλος της δεκαετίας του 1880 έως το 1904, αναπτύσσοντας αξιόλογη καλλιτεχνική δραστηριότητα, στην οποία περιλαμβάνεται και η οργάνωση ετήσιων καλλιτεχνικών εκθέσεων. Το 1900 τιμήθηκε με το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. Το 1910 η Εθνική Πινακοθήκη αποδέχτηκε το Κληροδότημα Ράλλη, ένα χρόνο αργότερα απονεμήθηκε για πρώτη φορά το Βραβείο Θεόδωρου Ράλλη στο Παρίσι, ενώ το 1912 διεξήχθη στην Ελλάδα ο πρώτος Ράλλειος Διαγωνισμός.

Τα έργα του, κυρίως ελληνικές ηθογραφικές σκηνές και ανατολίτικα θέματα, εγγράφονται στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού οριενταλισμού του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και αποδίδονται σύμφωνα με τα πρότυπα του Ακαδημαϊκού Ρεαλισμού, ενώ δεν λείπουν και ορισμένες απόπειρες συντονισμένες με τις αντιλήψεις νεοτεριστικών τάσεων.