Φρόσω Ευθυμιάδη-Μενεγάκη

1911
Η Φρόσω Ευθυμιάδη γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν κόρη του Άγγελου Ευθυμιάδη και της Δέσποινας Νικολαΐδη και είχε τρία αδέλφια, την Έλλη, την Έφη και τον Μίμη.

1922
Η οικογένειά της κατέφυγε στην Αθήνα. Η Φρόσω φοίτησε στο Αμερικανικό Κολλέγιο θηλέων και στη Γαλλική Σχολή. Έκανε επίσης μουσικές σπουδές στο πιάνο.

1930-1933
Την περίοδο 1 Οκτωβρίου 1930 έως 30 Ιουνίου 1933 σπούδασε κεραμική και πηλογλυπτική στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αυστριακού Μουσείου Τέχνης και Βιομηχανίας (Kunstgewerbeschule des Österreichischen Museums für Kunst und Industrie), μετέπειτα Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών (Universität für Angewandte Kunst), με καθηγητές τους Μίκαελ Ποβόλνυ (Michael Powolny) και Ρόμπερτ Ομπζίγκερ (Robert Obsieger).

1933
Τον Ιούλιο επέστρεψε στην Ελλάδα και οργάνωσε εργαστήριο κεραμικής. Άρχισε να επισκέπτεται πολλές περιοχές για να βρει την πρώτη ύλη για τη δουλειά της, συγκεντρώνοντας πληροφορίες και είδη πηλού σε πολλές αποχρώσεις και ποιότητες. Πολλά τέτοια δείγματα σε μικρές πλάκες βρέθηκαν στο εργαστήριό της.

1939
Ο Κώστας Κοτζιάς, τότε υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης, της ανέθεσε να διακοσμήσει με ζώα σε τερακότα με υελώδες επίχρισμα ή απλή πατίνα δημόσιους κήπους της Αθήνας: τα άλση Κηφισιάς, Παγκρατίου, Ευαγγελισμού και Παλαιού Φαλήρου, τις πλατείες Ελευθερίας, Αγίου Ιωάννου, Μεσολογγίου, Ιωάννου Μεταξά, Κυριακού και συμβολής Αλεξάνδρας και Πατησίων. Επίσης, πλατείες στη Φιλοθέη, το Ψυχικό και τη Γλυφάδα, το Άντρο Πανός και τις οδούς Φωκίωνος Νέγρη και Κωνσταντινουπόλεως. Η έναρξη του πολέμου δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση του σχεδίου, στο αρχείο της όμως βρέθηκαν αρκετά σχέδια για τα έργα και τον τόπο τοποθέτησής τους, όπως επίσης το σχέδιο και αντίγραφα του συμβολαίου ανάθεσης, που είχε υπογραφεί στις 5 Ιουνίου 1939.

1940
Διακόσμησε με γλυπτά τον περίβολο της Κηπουρικής Έκθεσης της Κηφισιάς και της απονεμήθηκε σχετικό δίπλωμα.

1945
Τον Δεκέμβριο έφυγε για το Παρίσι με την πρώτη μεταπολεμική ομάδα υποτρόφων της γαλλικής κυβέρνησης.

1946
Παρακολούθησε μαθήματα κοντά στον Μαρσέλ Ζιμόν.

1947
Τον Αύγουστο έφυγε για τη Νότια Αμερική, όπου είχε συγγενείς, με την ελπίδα να σταδιοδρομήσει. Μαζί της πήρε περισσότερα από 80 έργα και τον ηλεκτρικό της κλίβανο. Αρχικά εγκαταστάθηκε στο Μοντεβιδέο και στη συνέχεια στο Μπουένος Άιρες.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ο αδελφός της Μίμης, που είχε παραμείνει στη Βιέννη μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους και εργαζόταν ως σκηνογράφος και γελοιογράφος, πνίγηκε στο Δούναβη. Η Φρόσω πληροφορήθηκε το θάνατό του αρκετά αργότερα.

1948
Ο ομογενής Νίκος Κονιαλίδης αγόρασε το έργο της Ζεύγος ζαρκαδιών και, μέσω του Έλληνα πρέσβη Κίμωνα Κόλλα, το δώρισε στο Museo Nacional de Bellas Artes του Μπουένος Άιρες. Με ανάλογο τρόπο το Museo de Bellas Artes de la Boca απέκτησε ένα Καθισμένο ζαρκάδι. Επιπλέον, η παρουσίαση της πρώτης ατομικής της έκθεσης και η συμμετοχή σε ομαδικές διοργανώσεις της έδωσαν τη δυνατότητα να λάβει παραγγελίες και από ιδιώτες. Από την αλληλογραφία της με τον μετέπειτα σύζυγό της Μανώλη Μενεγάκη φαίνεται ότι επιθυμούσε και επιχείρησε να κάνει προτομή της Εβίτας Περόν, χωρίς όμως τελικά να το καταφέρει.

Επισκέφθηκε τη Βολιβία και το Περού για να μελετήσει τον πολιτισμό των Ίνκας και την παραδοσιακή τέχνη των Ινδιάνων.

1949
Τον Ιούνιο επέστρεψε στην Ελλάδα, αφού οι συνθήκες διαβίωσης στη Νότια Αμερική αποδείχθηκαν δύσκολες και οι δυνατότητες επαγγελματικής επιτυχίας περιορισμένες.

Παντρεύτηκε τον δικηγόρο Μανώλη Μενεγάκη, ο οποίος, στη διάρκεια της απουσίας της, είχε φροντίσει για την οικοδόμηση του σπιτιού τους στην οδό Γρυπάρη 10, στην περιοχή Κυπριάδου, σε σχέδια του Δημήτρη Πικιώνη.

1950
Τον Οκτώβριο γράφτηκε στο εργαστήριο του Μαρσέλ Ζιμόν, στην Ακαδημία Ζυλιάν, για να συνεχίσει τις σπουδές της το σχολικό έτος 1950-1951.

1951-1953
Ταξίδευε συχνά στη Ρώμη, το Μιλάνο και το Παρίσι, κυρίως για να χυτεύσει έργα της.

1953
Ταξίδεψε στο Μαρόκο.

1954
Συμμετείχε στην ίδρυση του «Καλλιτεχνικού Σωματείου Ελληνίδων».

1955
Εξελέγη αντιπρόεδρος του «Καλλιτεχνικού Σωματείου Ελληνίδων».

1955, 1956
Ταξίδεψε στην Αίγυπτο.

1957
Στο πλαίσιο ενός διεθνούς εκπαιδευτικού προγράμματος ανταλλαγών ταξίδεψε στην Αμερική ως υπότροφος της αμερικανικής κυβέρνησης, για να επισκεφθεί μουσεία, καλλιτεχνικά κέντρα και πανεπιστήμια, να συναντηθεί με προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου και να μελετήσει τη σύγχρονη τέχνη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επισκέφθηκε επίσης το Μεξικό και μελέτησε τον πολιτισμό των Μάγια. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα δημοσίευσε άρθρα σχετικά με τα μουσεία και τη γλυπτική της Αμερικής.

1959
To έργο της Αίγαγρος σε μεγάλο μέγεθος τοποθετήθηκε στο περίπτερο της Εμπορικής Τράπεζας στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Με αφορμή τη συμμετοχή της στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο, ταξίδεψε στο Σάο Πάολο και επισκέφθηκε το Περού και την Κολομβία.

1960-1970
Επισκέφθηκε την Ιαπωνία, την Ινδία, την Ταϋλάνδη, την Καμπότζη, την Ιάβα, το Μπαλί, τη Νέα Υόρκη, την Κίνα, το Ιράκ, την Περσία, το Νεπάλ και την Ινδία. Ταξίδευε επίσης συχνά στη Ρώμη και το Παρίσι, ενώ είχε επισκεφθεί το Λονδίνο, την Ελβετία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.

1970
Το Νοέμβριο, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ρυθμός και κίνηση στην τέχνη» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, η χορογράφος Karen Kanner παρουσίασε χορογραφίες εμπνευσμένες από την «κίνηση» έργων της Φρόσως Ευθυμιάδη.

Στις 21 Νοεμβρίου έφυγε από τη ζωή ο σύζυγός της, Μανώλης Μενεγάκης. Ο θάνατός του ήταν καθοριστικός για τη ζωή και την καλλιτεχνική της δημιουργία, που έκλεισε μετά από μια πολύ αξιόλογη πορεία από την αναπαράσταση ως την αφαίρεση. Από τότε η καλλιτεχνική της δραστηριότητα περιορίστηκε σε συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις με παλαιότερα έργα της.

1973
Κυκλοφόρησε το λεύκωμα Φρόσω Ευθυμιάδη, που είχε ξεκινήσει με πρωτοβουλία του Μανώλη Μενεγάκη.

1974
Με αφορμή την έκδοση του λευκώματος, στις 28 Δεκεμβρίου τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου της.

1976
Ολοκλήρωσε σε μάρμαρο και σε μεγάλο μέγεθος το έργο της Γυναίκα του Λωτ και το τοποθέτησε στον τάφο του συζύγου της.

1977
Κυκλοφόρησε η μονογραφία Froso Eftimiadi, που εκδόθηκε στο Παρίσι με κείμενο του Ionel Jianou.

1980
Η Φρόσω Ευθυμιάδη ήταν η πρώτη γυναίκα υποψήφια για την Ακαδημία Αθηνών στην έδρα Γλυπτικής. Την θέση τελικά κατέλαβε ο Γιάννης Παππάς.

1995
Πέθανε στην Αθήνα στις 22 Ιουλίου.

1947
Εxposition de escultura. Froso Efthymiadi, Galeria Müller, Μπουένος Άιρες
Δείτε έργα που εκτέθηκαν και άρθρα εφημερίδων.

1948
Οδός Florida 846, Μπουένος Άιρες

1954
Τερρακότες. Φρόσω Ευθυμιάδη-Μενεγάκη, Αίθουσα εκθέσεων εφημερίδος «Το Βήμα», Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν, άρθρα εφημερίδων, φωτογραφίες της έκθεσης.

1955
Frosso Eftimiadi. Sculpture, The Hanover Gallery, Λονδίνο
Δείτε έργα που εκτέθηκαν και εκπομπή στο BBC.

1961
Αίθουσα Α.Ε. «Δομή», Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν, άρθρα εφημερίδων, βίντεο της έκθεσης.

1962
Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν, άρθρα εφημερίδων, φωτογραφίες της έκθεσης.

1938
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Η Φρόσω Ευθυμιάδη τιμήθηκε με χάλκινο μετάλλιο και χρηματικό έπαθλο.
Δείτε έργα που εκτέθηκαν και άρθρα εφημερίδων.

1939
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Παγκόσμια Έκθεση Νέας Υόρκης (New York World’s Fair), Flushing Meadows

Έκθεση έργων γυναικείας τέχνης (International Women. Painters, Sculptors, Gravers), Riverside Museum, Νέα Υόρκη
Η έκθεση οργανώθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Γυναικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Δείτε άρθρα εφημερίδων.

1940
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1941-1944
Επαγγελματική Καλλιτεχνική Έκθεσις, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1946
Ελληνογαλλική Ένωση Νέων. Έκθεση Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Χαρακτικής, Γαλλικό Ινστιτούτο, Αθήνα

1947
Διεθνής Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης (Exposition internationale d’art contemporain), Palais de Ghézireh, Κάιρο
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Σύγχρονες Ευρωπαίες Ζωγράφοι. 45η Ετήσια Έκθεση του Διεθνούς Γυναικείου Καλλιτεχνικού Συλλόγου (Women’s International Art Club. Contemporary European Women Painters. 45th Annual Exhibition of the Women’s International Art Club), RBA Galleries, Λονδίνο

Ελληνική τέχνη: ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, χειροτεχνία, Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών, Στοκχόλμη (Grekisk konst: måleri, skulptur, grafik, konsthantverk, Kungliga Akademien för de fria konsterna Stockholm)

1948
Καζίνο, Μαρ ντελ Πλάτα, Αργεντινή
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

XIV Διεθνής Έκθεση Κτηνοτροφίας, Καλλιτεχνική έκθεση με θέματα από την εξοχή (XIVa Exposicion Internacional de Ganaderia, Salon de arte con temas de la campaña), Florida 458, Μπουένος Άιρες
Η έκθεση οργανώθηκε από την Αγροτική Ένωση Αργεντινής και η Φρόσω Ευθυμιάδη τιμήθηκε με το βραβείο “Adolfo Bullrich y Cia. Ltda S.A.” για το έργο της Μοσχαράκι.
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1951
Έκθεση έργων Ελληνίδων γυναικών, Εργαστήριο της γλύπτριας, Αθήνα.
Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Συνεδρίου του Διεθνούς Συμβουλίου Γυναικών.

1952
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1953
Έκθεσις Ελληνίδων Καλλιτεχνών, Αίθουσα Κνωσός, Αθήνα

1954
Διεθνής Έκθεση Αρχιτεκτονικής, Ζάππειο Μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν και άρθρα εφημερίδων 

1955
Διεθνής Έκθεση Κεραμικής, Κάννες
Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Πρώτου Διεθνούς Φεστιβάλ Κεραμικής. Η Φρόσω Ευθυμιάδη τιμήθηκε με αργυρό βραβείο.
Δείτε έργα που εκτέθηκαν, άρθρα εφημερίδων και φωτογραφίες της έκθεσης.

Έκθεση Ελληνίδων καλλιτέχνιδων (Exposition des Αrtistes Hellènes), Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Κάιρο
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1956
Διεθνής Έκθεση Σύγχρονης Γλυπτικής (Exposition Internationale de Sculpture Contemporaine), Μουσείο Ροντέν, Παρίσι
Δείτε έργα που εκτέθηκαν και άρθρα στον τύπο.

1957
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Έκθεσις Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Χαρακτικής του Καλλιτεχνικού Σωματείου Ελληνίδων, γκαλερί Ζυγός, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1958
Έκθεση μοντέρνας τέχνης, Αίθουσα Κούρος, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1959
Μπιενάλε Σάο Πάολο
Η Φρόσω Ευθυμιάδη έλαβε τιμητική διάκριση. Πριν την έκθεση, από τις 9 ως τις 13 Μαΐου είχε παρουσιάσει στο εργαστήριό της την πρόσφατη εργασία της.
Δείτε έργα που εκτέθηκαν και άρθρα εφημερίδων

1960
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1961
2η Διεθνής Έκθεση Σύγχρονης Γλυπτικής (2e Exposition Internationale de Sculpture Contemporaine), Μουσείο Ροντέν, Παρίσι
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1962
Ειρήνη-Ζωή, γκαλερί Ζυγός, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Colorado collects, Denver Art Museum, Denver, Η.Π.Α.
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1963
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Καλλιτεχνικόν Σωματείον Ελληνίδων. Έκθεσις, Παρνασσός
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

5η Μπιενάλε Αλεξάνδρειας
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1964-1965
Παγκόσμια Έκθεση Νέας Υόρκης (New York World’s Fair), Flushing Meadows
Δείτε έργα που εκτέθηκαν, άρθρα εφημερίδων και φωτογραφίες της έκθεσης

1965
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Froso Eftimiadi, Greek Sculptress, Galerie des Deux Mondes, John F. Kennedy International Airport, Νέα Υόρκη
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1η Διεθνής Έκθεσις Γλυπτικής. «Παναθήναια της συγχρόνου γλυπτικής», Λόφος Μουσών-Φιλοπάππου, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1966
Ελληνοαμερικανική Ένωσις. Έκθεσις Ελλήνων Καλλιτεχνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1967
Καλλιτεχνικό Σωματείο Ελληνίδων, «Τέχνη» Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία, Θεσσαλονίκη
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1968
XX Σαλόν Νέας Γλυπτικής (XXe Salon de la Jeune Sculpture), Palais Royal, Παρίσι
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1969
Καλλιτεχνικό Σωματείο Ελληνίδων, Αίθουσα Kennedy, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

XXI Σαλόν Νέας Γλυπτικής (XXIe Salon de la Jeune Sculpture), Palais Royal, Παρίσι
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1972
Υπαίθρια έκθεση γλυπτικής, Οικισμός «Απολλώνιο», Πόρτο Ράφτη
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1975
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Ζάππειο μέγαρο, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1979
Σύγχρονη γλυπτική. Α΄ Έκθεση Συλλόγου Γλυπτών, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1980
Έκθεση αναγλύφου, Σύλλογος Γλυπτών, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα

1981
Έκθεση μικρογλυπτικής, Σύλλογος Γλυπτών, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Γλυπτική `81. 3η Υπαίθρια Έκθεση του Συλλόγου Γλυπτών, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1982
4η Υπαίθρια Έκθεση Γλυπτικής, Σύλλογος Γλυπτών, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1983
5η Υπαίθρια Έκθεση Γλυπτικής, Σύλλογος Γλυπτών, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Έκθεση Γλυπτικής. Σύλλογος Γλυπτών, Λάρισα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1984
Το Γυμνό. Γλυπτική-Σχέδια, Σύλλογος Γλυπτών, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1985
6η Υπαίθρια Έκθεση Γλυπτικής, Σύλλογος Γλυπτών, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Μνήμες, Αναπλάσεις, Αναζητήσεις. Ζωγραφική, Γλυπτική, Χαρακτική, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Γλυπτική `85, Σύλλογος Ελλήνων Γλυπτών, Δήμος Παλαιού Φαλήρου, πλατεία Ηρώου, Φλοίσβος, Π. Φάληρο
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1987
Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Εκθεσιακό Κέντρο Ο.Λ.Π., Πειραιάς
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Γλυπτική στο αττικό φως, Πεζόδρομος Κοραή, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

1988
Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. 50 Χρόνια 1938-1988. 22 Έλληνες καλλιτέχνες παλαιοί υπότροφοι της Γαλλικής Κυβερνήσεως, Κτίριο Κωστή Παλαμά, Αθήνα
Δείτε έργα που εκτέθηκαν

Πλοηγηθείτε στις θεματικές ενότητες και ανακαλύψτε τα έργα της Φρόσως Ευθυμιάδη.

Η Φρόσω Ευθυμιάδη σπούδασε κεραμική στη Βιέννη και ως τα μέσα της δεκαετίας του ’50 δούλευε αποκλειστικά με τερακότα. Στο πλαίσιο αυτό, ασχολήθηκε εκτενώς με τη δημιουργία διαφόρων διακοσμητικών ή χρηστικών αντικειμένων, όπως κεραμικά για κήπους, ανθοδοχεία κρεμαστά και φορητά με ανάγλυφες διακοσμήσεις, πιάτα τοίχου και αγγεία, βάσεις αμπαζούρ, κηροπήγια, φωτιστικά, φλιτζάνια, τσαγέρες, καθώς και αγαλματίδια, που προορίζονταν για τη διακόσμηση σπιτιών και γραφείων. Από τα αντικείμενα αυτά, τα παλαιότερα από τα οποία προέρχονται από τα σπουδαστικά της χρόνια την περίοδο 1930-1933, στη συλλογή της Πινακοθήκης περιήλθαν πιάτα, κυρίως όμως αγγεία ζωγραφισμένα με σχηματοποιημένες παραστάσεις ή γεωμετρικά μοτίβα και άλλοτε κοσμημένα με ανάγλυφα ή εγχάρακτα σχέδια. Η ίδια, σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον Ντίμη Αποστολόπουλο για την εκπομπή «Ώρα Τέχνης και Επιστήμης» στις 16 Δεκεμβρίου 1954, εξηγούσε τους λόγους που την οδήγησαν στην επιλογή των συγκεκριμένων αντικειμένων: «Αγαπώ πάρα πολύ το θέμα “κανάτι” και γιατί ακόμα δε χάθηκε από τη ζωή του τόπου μας και γιατί έχει ένα λειτουργικό σχήμα, που δίνει ανεξάντλητες δυνατότητες για να δημιουργήσης από αυτό τις πιο διάφορες μορφές, άνθρωπο, ζώο, πουλί». Μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη της πρώιμης αυτής εργασίας είναι οι πρωτότυπες «Φιγούρες στάμνες» που έκανε λίγο μετά την αρχή της δεκαετίας του ’50, στις οποίες με εύστοχο τρόπο συνδυάζει το γυναικείο σώμα με το σχήμα της στάμνας.

Από τα σπουδαστικά της χρόνια η Φρόσω Ευθυμιάδη, παράλληλα με την κεραμική, ασχολήθηκε και με τη γλυπτική, δουλεύοντας συγκεκριμένα θέματα, όπως ζώα, πουλιά, μορφές και προτομές. Ανάμεσά τους ιδιαίτερη θέση κατέχουν τα ζώα και τα πουλιά, σε μικρό ή μεγάλο μέγεθος, γεγονός που την καθιστά τη μοναδική ανάμεσα στους Έλληνες γλύπτες που ασχολήθηκε τόσο εκτεταμένα με τη ζωοπλαστική. Η επιλογή των συγκεκριμένων θεμάτων, όπως και της τερακότας ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950, πηγάζει από την αντίληψή της για τον προορισμό και τη λειτουργία της γλυπτικής, την οποία περιγράφει και σε συνέντευξή της στον Ντίμη Αποστολόπουλο το 1954:: «… ο πόθος μου δεν είναι η μνημειακή γλυπτική, αλλά μια τέχνη που να συνοδεύει τον άνθρωπο στην καθημερινή του ζωή, πράγμα που μάλλον λείπει από τον τόπο μας». Γι’ αυτό και αποδίδει τα ζώα ρεαλιστικά, σε στάσεις ανέμελες, τονίζοντας τον ανάλαφρο και χαριτωμένο τους χαρακτήρα με το μαλακό πλάσιμο. Τα μικρά έργα προορίζονταν για την εσωτερική διακόσμηση, καθώς η ίδια θεωρούσε ότι «το γλυπτό σε τερρακότα προσφέρεται ιδιαίτερα στη σημερινή αντίληψι για τη διακόσμησι του σπιτιού». Τα μεγάλα προορίζονταν κυρίως για ιδιωτικούς κήπους ή δημόσιους χώρους: «Πραγματικά λατρεύω τα θέματα για το στόλισμα του κήπου και νομίζω ότι τα ζώα είναι τα καταλληλότερα γι’ αυτό. (…) Καθώς βλέπετε όλα μου τα ζώα, το κατσικάκι, το γαϊδουράκι, το μοσχαράκι, τα ζαρκάδια, το αλογάκι είναι δουλεμένα με ρεαλιστική αντίληψι, που την υπαγορεύει ο προορισμός τους. Προσπάθησα έτσι να δώσω τη χαρακτηριστική κίνηση και έκφραση κάθε ζώου. Ξέρετε ότι, κάθε φορά, έπρεπε να φέρω το ζωντανό μοντέλο στο ατελιέ μου. Το άφινα να τρέξη μέσα στον κήπο μου (…)». Έτσι, για το έργο «Πάνας με αρνάκι» δανείστηκε ένα αρνάκι από τη γειτονιά, ενώ για τον Πάνα πόζαρε «ο Τάσος του Πικιώνη». Στο φωτογραφικό της αρχείο επιπλέον βρέθηκαν φωτογραφίες ζώων, τα οποία χρησιμοποιούσε ως μοντέλα, όπως το γαϊδουράκι που χρησιμοποίησε για το «Όρθιο γαϊδουράκι».

Το 1939 ο Κώστας Κοτζιάς, τότε υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης, της ανέθεσε να διακοσμήσει με ζώα σε τερακότα με υελώδες επίχρισμα ή απλή πατίνα δημόσιους κήπους της Αθήνας: τα άλση Κηφισιάς, Παγκρατίου, Ευαγγελισμού και Παλαιού Φαλήρου, τις πλατείες Ελευθερίας, Αγίου Ιωάννου (Βουλιαγμένης), Μεσολογγίου, Ιωάννου Μεταξά (Λένορμαν), Κυριακού και συμβολής Αλεξάνδρας και Πατησίων. Επίσης, πλατείες στη Φιλοθέη, το Ψυχικό και τη Γλυφάδα, το Άντρο Πανός και τις οδούς Φωκίωνος Νέγρη και Κωνσταντινουπόλεως. Η έναρξη του πολέμου δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση του σχεδίου, στο αρχείο της όμως βρέθηκαν αρκετά σχετικά σχέδια με μολύβι. Για τους χώρους αυτούς προορίζονταν ακόμη το «Κατσικάκι», το «Καθισμένο γαϊδουράκι» και το «Παιδί με δελφίνι», που αποτελούσε μοτίβο για σιντριβάνι. Το 1940 διακόσμησε με γλυπτά τον περίβολο της Κηπουρικής Έκθεσης της Κηφισιάς και της απονεμήθηκε σχετικό δίπλωμα, ενώ στον κήπο του σπιτιού της είχε τοποθετήσει τον «Πάνα με αρνάκι», το «Κατσικάκι» και το «Καθισμένο γαϊδουράκι».

Το ενδιαφέρον της πάντως για τα ζώα εξαντλήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Έχοντας πλάσει το 1951 σε τερακότα μικρού μεγέθους τα «Ζώα των Άνδεων», σχηματοποιημένες εκδοχές των λάμα της νότιας Αμερικής, που μετέφερε τρία χρόνια αργότερα σε μεγάλο μέγεθος σε γύψο και σφυρήλατο σίδερο, το 1955 έκλεισε το θέμα με τον «Αίγαγρο», μια σχηματοποιημένη, αφαιρετική και αρκετά διακοσμητική απόδοση του αγριοκάτσικου, που δεν ήταν παρά μια πανομοιότυπη σχεδόν εκδοχή ενός πρώιμου έργου σε τερακότα.

Η Φρόσω Ευθυμιάδη σπούδασε κεραμική και γλυπτική και από τα σπουδαστικά της χρόνια ασχολήθηκε με συγκεκριμένα θέματα, όπως ζώα, πουλιά, μορφές και προτομές. Ανάμεσά τους ιδιαίτερη θέση κατέχουν τα πουλιά, που διατήρησαν το ενδιαφέρον της αμείωτο από τα πρώτα χρόνια ως τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οπότε έκλεισε η δημιουργική της περίοδος. Η επιλογή των θεμάτων αυτών, όπως και της τερακότας ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950, εκφράζει την αντίληψή της για τον προορισμό και τη λειτουργία της γλυπτικής, την οποία περιγράφει και σε συνέντευξή της στον Ντίμη Αποστολόπουλο το 1954: «… ο πόθος μου δεν είναι η μνημειακή γλυπτική, αλλά μια τέχνη που να συνοδεύει τον άνθρωπο στην καθημερινή του ζωή, πράγμα που μάλλον λείπει από τον τόπο μας». Τα μικρού μεγέθους έργα προορίζονταν για την εσωτερική διακόσμηση, καθώς θεωρούσε ότι «το γλυπτό σε τερρακότα προσφέρεται ιδιαίτερα στη σημερινή αντίληψι για τη διακόσμησι του σπιτιού».

Σε αντίθεση με άλλες θεματικές ενότητες, τα πουλιά χαρακτηρίζονται εξαρχής από αφαιρετική διάθεση και σχηματοποιήσεις που βασίζονται σε μια ποικιλία προτύπων, υπαγορεύονται όμως και από το διακοσμητικό τους χαρακτήρα. Αυτό φαίνεται κυρίως στα πιο πρώιμα έργα σε τερακότα και στις σειρές με τα «Κοκόρια» και τις «Κουκουβάγιες», που χαρακτηρίζονται επίσης από στατικότητα. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’50 η αφαιρετικότητα και η σχηματοποίηση εντείνονται, ενώ η τερακότα αντικαθίσταται από το μέταλλο. Χαρακτηριστική είναι η σειρά με τους αετούς, στην οποία αξιοποιεί, σε συνθέσεις με λανθάνουσα κίνηση, το δυναμισμό και την επιβλητικότητα που προσφέρουν οι ανοιγμένες φτερούγες, δουλεύοντας τα έργα άλλοτε με συμπαγείς επιφάνειες και άλλοτε με σφυρήλατα φύλλα και βέργες που συνδυάζουν τα πλήρη με τα κενά μέρη. Από το 1960, επιπλέον, δημιουργεί και συμπαγείς, φαινομενικά στατικές συνθέσεις, όπως ο «Φτερωτός άρχοντας», η «Αγριεμένη κουκουβάγια», το «Νυχτοπούλι» και η «Μινέρβα», εμπνευσμένες από την τεχνική των χρυσών κοσμημάτων με πυκνοκολλημένες βέργες που είχε δει στο ταξίδι της στο Περού και την Κολομβία το 1959, ενώ, με αφετηρία το «Πουλί», που χαρακτηρίζεται από τη δυναμική κίνηση στο χώρο, τη δεκαετία του ’60 η αφαιρετικότητα αγγίζει τα όρια της αφαίρεσης σε συνθέσεις όπως ο «Φασιανός», το «Πληγωμένο πουλί», το «Αναπτέρωμα» και το «Πρώτο πέταγμα».
Από την άλλη πλευρά, τα σχεδιάσματα αρκετών έργων με λεπτές βέργες σίδερου, που αποτελούν την αρχική μελέτη για τις τελικές συνθέσεις σε σφυρήλατο χαλκό, σίδερο ή ορείχαλκο, δίνουν μια πληρέστερη εικόνα της διαδικασίας δημιουργίας τους.

Από τα σπουδαστικά της χρόνια και το ως το 1955 περίπου η Φρόσω Ευθυμιάδη ασχολήθηκε με προτομές, τις οποίες δούλευε με τερακότα, ενώ ορισμένες χυτεύθηκαν και σε χαλκό. Οι εικονιζόμενοι ήταν συνήθως φίλοι ή πρόσωπα του στενού ή ευρύτερου κοινωνικού της περιβάλλοντος. Πλασμένες ρεαλιστικά, φανερώνουν μια διάθεση ψυχογραφικής προσέγγισης, γεγονός που είχε επισημάνει και η ίδια σε συνέντευξή της στον Ντίμη Αποστολόπουλο το 1954: «… Εκεί πρέπει να συλλάβη ο καλλιτέχνης, πέραν από τα χαρακτηριστικά της μορφής, τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου και αυτόν να εκφράση. Ξέρετε ότι δεν είναι πάντοτε εύκολο, γιατί εδώ η προσωπικότης, πολυσύνθετη συνήθως, επιτάσσει την ειδικήν έκφρασίν της. Γι’ αυτό στην προτομή αποφεύγω την πολλή αφαίρεσι και σε ορισμένες προτομές νομίζω πως χρειάζεται να διατηρηθή μια κάποια “DOCUMENTATION”».

Στην Πινακοθήκη περιήλθαν δύο προτομές του Νίκου Καζαντζάκη, από τις οποίες η παλαιότερη φιλοτεχνήθηκε στην Αίγινα το 1937, του αρχαιολόγου Gabriel Welter, που έκανε ανασκαφές στην Αίγινα, του Δημήτρη Πικιώνη, του Στράτη Μυριβήλη, του Κώστα Κοτζιά και της εγγονής του Δημήτρη Γαλάνη Catherine, ενώ η «Γιαπωνεζούλα» είναι η Kazuko Watanabe, κόρη του ιάπωνα πρεσβευτή Νobuo Watanabe, με την οικογένεια της οποίας συνδεόταν φιλικά και αλληλογραφούσε ως το 1989.

Ορισμένες από τις προτομές υπάρχουν σε περισσότερα από ένα αντίτυπα. Κάποια ανήκουν στις οικογένειες των εικονιζόμενων, όπως η «Γιαπωνεζούλα» και η προτομή του Κώστα Κοτζιά, ενώ άλλα έχουν τοποθετηθεί σε υπαίθριους ή εσωτερικούς χώρους, όπως η προτομή του Gabriel Welter, που το 1938 στήθηκε στην Αίγινα και εκείνη του Νίκου Καζαντζάκη στο ομώνυμο μουσείο στην Κρήτη.

Στο εργαστήριο της γλύπτριας βρέθηκε επίσης από ένα αντίτυπο της «Γιαπωνεζούλας» και της «Μυκονιατοπούλας» σε τερακότα με ζωγραφισμένα χαρακτηριστικά, καθώς, μετά το 1950, η Φρόσω Ευθυμιάδη πειραματίστηκε και με το χρωματισμό ορισμένων έργων, τα περισσότερα από τα οποία είχε πλάσει τα προηγούμενα χρόνια.

Ανάμεσα στα μυθολογικά θέματα της Φρόσως Ευθυμιάδη πιο συχνά συναντάται εκείνο της γοργόνας. Το παλαιότερο έργο ήταν η «Γοργόνα με ψάρι», μια ρεαλιστικά δουλεμένη σύνθεση σε τερακότα που προοριζόταν για εξωτερικό χώρο, αφού σε φωτογραφίες του σπιτιού της διακρίνεται στο αίθριο. Το «Παιδί με δελφίνι» αντίστοιχα, που αποτελούσε μοτίβο για σιντριβάνι, προοριζόταν για κάποιο δημόσιο χώρο της Αθήνας, καθώς το 1939 ο Κώστας Κοτζιάς της είχε αναθέσει να διακοσμήσει με έργα της δημόσιους κήπους και πλατείες της πρωτεύουσας.
Oι γοργόνες σε μικρότερο μέγεθος ήταν κατάλληλες για εσωτερικό χώρο. Όπως και τα άλλα μικρού μεγέθους έργα σε τερακότα, εκφράζουν την επιθυμία της γλύπτριας για «μια τέχνη που να συνοδεύει τον άνθρωπο στην καθημερινή του ζωή» και την πεποίθησή της ότι «το γλυπτό σε τερρακότα προσφέρεται ιδιαίτερα στη σημερινή αντίληψι για τη διακόσμησι του σπιτιού». Χαρακτηρίζονται από έντονη απλοποίηση και σχηματοποίηση, ενώ παραπέμπουν σε διάφορα λαϊκά εικονογραφικά πρότυπα. Έτσι, αποδίδονται ολόγλυφες ή σχεδόν επίπεδες, συχνά απόλυτα μετωπικές, με μονή ή και διπλή ψαροουρά, που άλλοτε κάμπτεται προς τα πίσω ή στο πλάι του αιωρούμενου σώματος, άλλοτε καμπυλώνεται και εκτείνεται με χάρη, μακριά και ευλύγιστη, και άλλοτε πλαισιώνει το σώμα δεξιά και αριστερά σε μια πιο αυστηρή, σχηματοποιημένη και στατική απόδοση.

Από τα σπουδαστικά της χρόνια η Φρόσω Ευθυμιάδη, παράλληλα με την κεραμική, ασχολήθηκε και με τη γλυπτική, δουλεύοντας συγκεκριμένα θέματα, όπως ζώα, πουλιά, μορφές και προτομές. Η επιλογή των θεμάτων αυτών, όπως και η χρησιμοποίηση της τερακότας ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950, εκφράζει την αντίληψή της για τον προορισμό και τη λειτουργία της γλυπτικής, την οποία περιγράφει και σε συνέντευξή της στον Ντίμη Αποστολόπουλο το 1954: «… ο πόθος μου δεν είναι η μνημειακή γλυπτική, αλλά μια τέχνη που να συνοδεύει τον άνθρωπο στην καθημερινή του ζωή, πράγμα που μάλλον λείπει από τον τόπο μας». Επιπλέον, «το γλυπτό σε τερρακότα προσφέρεται ιδιαίτερα στη σημερινή αντίληψι για τη διακόσμησι του σπιτιού».

Οι μορφές, γυναικείες στην πλειονότητά τους, είναι από τα πιο χαρακτηριστικά θέματά της. Ξεκίνησαν από μικρού μεγέθους συνθέσεις διακοσμητικού χαρακτήρα και μια σειρά με «Κόρες», απλές καθημερινές παρουσίες, συχνά σε στάση περισυλλογής, με την οποία επιδιώκει να προσδώσει μια ρομαντική χροιά και να τονίσει τη γυναικεία χάρη και λεπτότητα· ακόμη, παρουσίες λιτές, που απηχούν αρχαιοελληνικά πρότυπα, όπως οι συνθέσεις «Κόρη με περιστέρι» και «Κόρη με στάμνα». Την ίδια περίοδο ασχολήθηκε και με γυμνά, ορισμένα από τα οποία παραπέμπουν στις μικρές τερακότες του Aristide Maillol, αλλά και με χορεύτριες. Μετά το 1950 επιπλέον, επιδιώκοντας τη δημιουργία μιας διαφορετικής εντύπωσης, άρχισε να πειραματίζεται και με το χρωματισμό ορισμένων γλυπτών, τα περισσότερα από τα οποία είχε πλάσει τα προηγούμενα χρόνια. Ο πειραματισμός αυτός δεν είχε διάρκεια, ενώ στη συνέντευξή της στον Ντίμη Αποστολόπουλο το 1954 επεσήμαινε τις δυσκολίες: «Οι αρχαίοι βέβαια το συνήθιζαν πολύ, για μας όμως είναι ένα πολύ λεπτό και δύσκολο πρόβλημα. Η χρωματιστή φιγούρα μου που βλέπετε είναι δουλεμένη πολύ απλά επίτηδες για να δεχθή το χρώμα, γιατί είναι φοβερά επικίνδυνο να χρωματισθεί μια νατουραλιστικά δουλεμένη φιγούρα».

Με τις κόρες και τα γυμνά η Φρόσω Ευθυμιάδη ασχολήθηκε από τα σπουδαστικά της χρόνια την περίοδο 1930-1933 ως τις αρχές της δεκαετίας του ’50. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 έκανε μια θεαματική αλλαγή στο ύφος της προς μια πολύ αφαιρετική κατεύθυνση. Η αλλαγή αυτή εμφανίστηκε αρχικά σε γυναικείες καθημερινές παρουσίες σε τερακότα εμπνευσμένες από τα ταξίδια της σε χώρες της βόρειας Αφρικής. Έτσι, το ρεαλισμό διαδέχθηκε η απλοποιημένη και έντονα σχηματοποιημένη ή υπαινικτική απόδοση των μορφών, σε συνθέσεις όπως οι δύο «Φιγούρες Μαρόκου», η «Μάνα με παιδί», οι «Γυναίκες Μαρόκου» και οι «Γυναίκες του Λούξορ», στις οποίες η σχηματοποιημένη κελεμπία περιβάλλει το κενό που υποδηλώνει το σώμα. Ανάλογο ύφος χαρακτηρίζει και τους «Έλληνες βοσκούς», τρεις εντελώς σχηματικές αλλά αναγνωρίσιμες φιγούρες με γκλίτσες, στις οποίες οι κάπες σε σχήμα ρόμβου περικλείουν το κενό, που επίσης υποδηλώνει το σώμα.

Από τα σπουδαστικά της χρόνια η Φρόσω Ευθυμιάδη, παράλληλα με την κεραμική, ασχολήθηκε και με τη γλυπτική, δουλεύοντας συγκεκριμένα θέματα, όπως ζώα, πουλιά, μορφές και προτομές. Η επιλογή των θεμάτων αυτών και η χρησιμοποίηση της τερακότας ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 εκφράζει την αντίληψή της για τον προορισμό και τη λειτουργία της γλυπτικής, την οποία περιγράφει και σε συνέντευξή της στον Ντίμη Αποστολόπουλο το 1954: «… ο πόθος μου δεν είναι η μνημειακή γλυπτική, αλλά μια τέχνη που να συνοδεύει τον άνθρωπο στην καθημερινή του ζωή, πράγμα που μάλλον λείπει από τον τόπο μας». Επιπλέον, «το γλυπτό σε τερρακότα προσφέρεται ιδιαίτερα στη σημερινή αντίληψι για τη διακόσμησι του σπιτιού». Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 εγκατέλειψε την τερακότα και άρχισε να δουλεύει με μέταλλο, σφυρηλατώντας μόνη της φύλλα ή βέργες ορείχαλκου και σίδερου, τα οποία στη συνέχεια ένωνε με οξυγονοκόλληση ή ηλεκτροκόλληση. Με την τεχνική αυτή δούλευε πλέον όλα τα θέματά της, ανάμεσά τους και τις γυναικείες μορφές, οι οποίες από απλές καθημερινές παρουσίες και γυμνά εξελίχθηκαν σε μυθολογικές, αλληγορικές, ή θρησκευτικές φιγούρες. Επιπλέον, το ρεαλισμό της προηγούμενης περιόδου διαδέχθηκε η απόλυτα σχηματική, υπαινικτική απόδοση στα όρια της αφαίρεσης, ενώ στις συμπαγείς επιφάνειες εισχώρησε το κενό, που σταδιακά μετατράπηκε σε καθοριστικό στοιχείο των συνθέσεων. Η θεματική και στυλιστική αυτή εξέλιξη φαίνεται σε έργα όπως η «Σίβυλλα», η «Νεράιδα», η «Νύμφη», η «Γυναίκα του Λωτ», οι «Ικέτιδες» και οι «Νίκες». Με εξαίρεση τη «Σίβυλλα», όπου τα πλήρη με τα κενά μέρη λειτουργούν σχεδόν ισότιμα, τις «Ικέτιδες» και τη «Γυναίκα του Λωτ» που αποτελεί τη μεγέθυνση ενός μικροσκοπικού κοχυλιού σε ένα συμπαγή όγκο μαρμάρου για να αποδοθεί η ευθυτενής και στατική φιγούρα της γυναίκας που έμεινε στήλη άλατος, οι υπόλοιπες συνθέσεις συντίθενται από σφυρηλατημένες βέργες μετάλλου που υποδηλώνουν το σώμα με τη βοήθεια του κενού και χαρακτηρίζονται από έντονη περιστροφική ή ορμητική προς τα εμπρός κίνηση. Από την άλλη πλευρά, τα σχεδιάσματα της «Σίβυλλας» και της «Γυναίκας του Λωτ» με λεπτές βέργες σίδερου, που αποτελούν την αρχική μελέτη στο χώρο για τις τελικές συνθέσεις, δίνουν μια πληρέστερη εικόνα της διαδικασίας δημιουργίας τους.

Από τα σπουδαστικά της χρόνια η Φρόσω Ευθυμιάδη, παράλληλα με την κεραμική, ασχολήθηκε και με τη γλυπτική, δουλεύοντας συγκεκριμένα θέματα, όπως ζώα, πουλιά, μορφές και προτομές. Η επιλογή των θεμάτων αυτών και η χρησιμοποίηση της τερακότας ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 εκφράζουν την αντίληψή της για τον προορισμό και τη λειτουργία της γλυπτικής, την οποία περιγράφει και σε συνέντευξή της στον Ντίμη Αποστολόπουλο το 1954:: «… ο πόθος μου δεν είναι η μνημειακή γλυπτική, αλλά μια τέχνη που να συνοδεύει τον άνθρωπο στην καθημερινή του ζωή, πράγμα που μάλλον λείπει από τον τόπο μας». Επιπλέον, «το γλυπτό σε τερρακότα προσφέρεται ιδιαίτερα στη σημερινή αντίληψι για τη διακόσμησι του σπιτιού».

Οι γυναικείες μορφές είναι από τα πιο χαρακτηριστικά θέματά της. Ανάμεσά τους συνθέσεις με θέμα το χορό που την απασχόλησαν από τη δεκαετία του 1940 ως τη δεκαετία του 1960, στις οποίες μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη από το ρεαλιστικό ύφος των πρώιμων έργων σε τερακότα έως την αφαιρετική απόδοση από τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Έτσι, η «Χορεύτρια» σε σφυρήλατο ορείχαλκο της δεκαετίας του ’60 αποτελεί την πολύ αφαιρετική εκδοχή της «Χορεύτριας» σε τερακότα από τη δεκαετία του ’40. Η «Μπαλαρίνα» του 1959 σε σφυρήλατο ορείχαλκο από την άλλη πλευρά, που παρουσίασε το 1965 στα Παναθήναια της Συγχρόνου Γλυπτικής στου Φιλοπάππου, ισορροπώντας στροβιλιζόμενη στο ένα πόδι, συνδυάζει με έξοχο τρόπο τα πλήρη με τα κενά μέρη αγγίζοντας τα όρια της αφαίρεσης. Επιπλέον, αποτελεί το αποκορύφωμα στην απόδοση της στιγμιαίας περιστροφικής κίνησης, που ξεκίνησε γύρω στο 1956 με μια μικρή «Χορεύτρια» σε χαλκό και συνεχίστηκε στη μικρή μεγέθους «Μπαλαρίνα» ένα χρόνο περίπου αργότερα.

Εκτός από τις μεμονωμένες μορφές, ο χορός απασχόλησε τη Φρόσω Ευθυμιάδη και ως ομαδική εκδήλωση. Έτσι, με πρότυπο μια μινωική σύνθεση της νεοανακτορικής περιόδου της Κρήτης, φιλοτέχνησε το 1955 δύο μικρού μεγέθους συνθέσεις με τίτλο «Χορός» και «Ελληνικός χορός» σε μια πολύ σχηματοποιημένη και αφαιρετική εκδοχή, για να καταλήξει σε μια παρεμφερή σύνθεση μεγάλου μεγέθους με επίπεδη απόδοση.

Από τα σπουδαστικά της χρόνια η Φρόσω Ευθυμιάδη, παράλληλα με την κεραμική, ασχολήθηκε και με τη γλυπτική, δουλεύοντας συγκεκριμένα θέματα, όπως ζώα, πουλιά, μορφές και προτομές. Ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι συνθέσεις της ήταν ρεαλιστικές, στη συνέχεια όμως έκανε μια θεαματική αλλαγή προς μια πολύ αφαιρετική κατεύθυνση, που, από το 1958, την οδήγησε στη δημιουργία και αφηρημένων συνθέσεων. Επιπλέον, από το 1955 είχε εγκαταλείψει την τερακότα, με την οποία δούλευε σχεδόν αποκλειστικά, για να στραφεί στη σφυρηλάτηση του μετάλλου. Δουλεύοντας κυρίως με ορείχαλκο και σίδερο ή χρησιμοποιώντας βέργες μετάλλου, δημιούργησε αφηρημένες συνθέσεις συχνά σαν γραμμικά σχεδιάσματα στο χώρο, αντλώντας από βιόμορφα σχήματα ή κονστρουκτιβιστικά πρότυπα, αλλά και από πραγματικές εικόνες. Έτσι, η «Chinatown» είναι προφανώς εμπνευσμένη από κινέζικα ιδεογράμματα, το «Τοτέμ του βυθού» παραπέμπει σε φυτικά μοτίβα και το «Endless spiral» στο «Μνημείο για την Τρίτη Διεθνή» του Βλαντιμίρ Τάτλιν. Η «Μελέτη στο χώρο», το ένα από τα δύο μόνο έργα που έκανε σε μάρμαρο, είναι μια πολύ αφαιρετική εκδοχή των φουσκωμένων πανιών των ιστιοφόρων , που στη συνέχεια απέδωσε με σφυρήλατες βέργες ορείχαλκου σαν γραμμικό σχεδίασμα στο χώρο στη «Γραφή στο διάστημα». Ο κύκλος των αφηρημένων συνθέσεων έκλεισε γύρω στο 1971, όταν η Φρόσω Ευθυμιάδη δημιούργησε το «Λαβύρινθο», μια δυσδιάστατη γεωμετρική κατασκευή που προκύπτει από το συνδυασμό επαναλαμβανόμενων μοτίβων από μικρές πλάκες ορείχαλκου, που ήταν και το τελευταίο της έργο.